Η ψυχή πόσο μπορεί να πολεμάει και να στέκεται αντίκρυ σε μια ερωτική ακινησία στο πετάρισμα του χρόνου; Έντονες στιγμές, με καλαίσθητο τρόπο, στριμωγμένες στη φαινομενολογική βαλίτσα μιας ποιητικής θέασης, κυριαρχούν στο δεύτερο βιβλίο του ποιητή Σάββα Λαζαρίδη.
Το ποιητικό βιβλίο «Ανάμεσα στον φόνο και στον χρόνο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώμη, είναι μια μεστή αποτύπωση ενός κρυμμένου ημερολογίου μέσα από μια απροκάλυπτη εξωστρεφής εξομολόγηση που γίνεται όμως ενσυνείδητα αντιληπτή.
Οι στίχοι του κ Λαζαρίδη έχουν δύναμη, ενεργούν σαρωτικά παρασέρνοντας τον αναγνώστη που είναι όμως ξεκάθαρα ένοικος στο ανώγειο μιας αρμονικής ταλάντωσης ως τα μύχια της ψυχής.
“Μικρές αυτοκτονίες των εραστών οι ώρες,
άνω τελείες που καρφώνουν επιτέλους
στη πόρτα μου το μεταξωτό μαντήλι”
[απόσπασμα από το ποίημα “Στη συντροφιά των Μπλουζ”]
Σε κάθε δουλεμένο στίχο ξεπηδούν πολλαπλά νοήματα μέσα από απαστράπτουσες ποιητικές εικόνες…
“Τρέχεις μέσα στην από-γνωση
σπαταλώντας προνόμια σημασίας”
[απόσπασμα από το ποίημα “Κάδρα κενά”]
Έντονη είναι η ατμόσφαιρα του κενού και της διάψευσης στο τρελό πανηγύρι του χρόνου που εδρεύει στο «κήπο» της συνήθειας.
“Προσπαθούσα να κρατηθώ όρθιος, αναζητούσα έρεισμα στους τοίχους που μου φαίνονταν συνεχώς να απομακρύνονταν αφήνοντας το σώμα μου σχεδόν μετέωρο μέσα στο δικό μου κενό”
Καθεμία από τις πέντε πράξεις, στις οποίες είναι χωρισμένο το βιβλίο, καταλήγει σε ένα λυρική κατάθεση που κλείνει την προηγούμενη και λειτουργεί συνδετικά με την επόμενη. Το αρμονικό σύνολο της καθεμίας από αυτές χρωματίζει με τις ιδιάζουσες πινελιές της τον ποιητικό καμβά του συνολικού έργου.
Το σκηνικό που στήνεται μας παρουσιάσει την μάχη του Έρωτα που χάθηκε πριν ακόμα στηθούν οι ερωτικοί αντίπαλοι αφού επιλέχθηκε «το κίτρινο που το κόκκινο χλευάζει». Σε αυτό τον στρόβιλο της ζωής η πνευματικότητα κέρδισε έναντι της ύλης «…οι λέξεις κάπου ανάμεσα σε πόρους ανοιχτούς».
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι στίχοι της συλλογής σε κάποιο σημείο λειτουργούν και ηδονοβλεπτικά ατενίζοντας τις ερωτικές στιγμές που εγγράφηκαν ανεξίτηλα στη Μνήμη.
“Στη ράχη λάθους σε αναζήτησα
τηρώντας της γυναίκας αταξία
ανάμεσα στο χρόνο και το φόνο”
[απόσπασμα από το ποίημα “Διαμαντένια μήτρα”]
Ένας έρωτας που οι σκιές είναι το κληροδότημά του στο ενίοτε φλογισμένο παρόν, καθώς είναι υπαρκτές οι ερωτικές αναλαμπές στις ανοιχτές πληγές της ψυχής. Οι έντονες ερωτικές περιπτύξεις της 2ης πράξης είναι ακριβή παρακαταθήκη για το μέλλον.
Στις επόμενες πράξεις το σμίξιμο των σωμάτων, με έκδηλο το σημάδι της ψυχικής απουσίας και της μη επικοινωνίας που βαθαίνει σταδιακά, επαφίεται πια στο αδρανές φθινόπωρο που αναθυμάται την άνοιξη του έρωτα.
“Στα μάτια της όμως ακόμη επέμενε να κρατάει τα χαρακτηριστικά της γυναίκας που αγάπησα, εκείνης που της είχε ανατεθεί με τρόπο γκροτέσκο να υποδυθεί τον υποκριτικό της ρόλο της ίδιας της επιβίωσης στη σκηνή των ανύπαρκτων…”
Η μνήμη κι η σκέψη είναι περιχαρακωμένες πίσω από τις κουρτίνες, χαμένες στις ρωγμές που αναμφίβολα ανοίγει ο χρόνος. Ο χρόνος και η μνήμη στην ποίηση του κ. Λαζαρίδη συμπλέκονται δημιουργώντας ένα αμάλγαμα ιδιαίτερης ποιότητας. Το ποιητικό σκηνικό του κ. Λαζαρίδη εστιάζει μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις στη ρήξη με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με έναν «γαντζωμένο» κόσμο που λειτουργεί ως ένα «ασυναρμολόγητο» σύνολο.
Το βιβλίο έχει μια πλούσια γλώσσα με λέξεις κι εκφράσεις όμορφα παραδομένες στο ζωγραφικό παιχνίδι της ποίησης. Περα όμως από τον διάκοσμο, αποτελεί, με “ά-νομο” τρόπο, και μια μυστική σύμβαση ανάμεσα στο ποιητή και τον αναγνώστη με τις ψηφίδες που αφήνει ο ένας και μαζεύει ο άλλος στην αναδημιουργία του εαυτού μας.
Το βιβλίο του Σάββα Λαζαρίδη “Ανάμεσα στον φόνο και στον χρόνο” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώμη.
1
