Ανάμεσα σε πολύχρωμα φώτα, καλοκαιρινή αύρα και ένα κοινό που δεν σταμάτησε να χαμογελά, ο Πάνος Βλάχος ανέβηκε στη σκηνή της Τεχνόπολης και απέδειξε γιατί είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους και ειλικρινείς εκπροσώπους της ελληνικής μουσικής σκηνής σήμερα.

Με το χαρακτηριστικό του μπρίο, τη θεατρικότητα και την ικανότητά του να γεφυρώνει τον σαρκασμό με τη συγκίνηση, χάρισε μια βραδιά γεμάτη αλήθεια και ρυθμό.

Η Τεχνόπολη γέμισε από νωρίς με κόσμο όλων των ηλικιών, από εφήβους  μέχρι μεγαλύτερους που ψιθύριζαν τους στίχους με συγκίνηση.

Ο Πάνος Βλάχος, με το ιδιαίτερο μουσικό του ύφος  ξεδίπλωσε ένα ρεπερτόριο που περιλάμβανε παλαιότερα κομμάτια αλλά και νεότερες συνθέσεις που αντανακλούν τις κοινωνικές του ανησυχίες και την καλλιτεχνική του ωρίμανση. Δεν έλειψαν και οι στιγμές αυτοσαρκασμού, οι μικρές θεατρικές παρεμβάσεις ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά και μια γνήσια, ουσιαστική επαφή με το κοινό. Αυτό νομίζω ότι είναι και η αλήθεια του… Η επαφή του με το κοινό που τον ακολουθεί στα γεμάτα θέατρα και τις συναυλίες

Εξομολογήθηκε, σατίρισε, τραγούδησε με θυμό, τρυφερότητα και πάθος. Από την πρώτη ως την τελευταία νότα, η συναυλία θύμιζε ένα χειροποίητο μουσικό ημερολόγιο γεμάτο κοινωνικά σχόλια, αυτοσαρκασμό, αποδοχή, πολιτική και έρωτα χωρίς ρομαντικοποίηση…

Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς, όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης και ερμήνευσαν το τραγούδι ” Πυξίδα” από τον καινούργιο δίσκο του Πάνου Βλάχου “Πληγή Έμπνευσης”.

Τα τραγούδια του δεν είναι για να τα βάλεις στο playlist σου και να τα προσπεράσεις. Είναι για να τα ακούσεις όταν έχεις ερωτήσεις…. Όταν νιώθεις θυμό ή όταν ντρέπεσαι που ακόμα ελπίζεις… Σε κάνουν να νιώθεις πως κάποιος καταλαβαίνει αυτό που σκέφτεσαι και δεν λες…

Η χθεσινή συναυλία του Πάνου Βλάχου στην Τεχνόπολη ήταν μια ανέλπιστη υπενθύμιση πως η τέχνη έχει ακόμη φωνή, νόημα και θέση σε μια κοινωνία που συχνά ξεχνά να νιώσει. Σε μια εποχή που όλα φαντάζουν φευγαλέα, ήταν μία από εκείνες τις συναυλίες που μένουν… Όχι στα κινητά… Αλλά στη μνήμη…. Στο στήθος…. Στο “μαζί” που τόσο έχουμε ξεχάσει….

Και στο τέλος, μόνο σιωπή και ένα “ευχαριστώ”… 

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι δικές μου, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω τη βραδιά σε εικόνες. Και αν κάποιος θελήσει να με κρίνει αυστηρά, ας έρθει την επόμενη φορά σε μια συναυλία. Εγώ θα είμαι κάπου εκεί ξανά…