Μια νύχτα που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη
Υπάρχουν συναυλίες που παρακολουθείς και υπάρχουν εκείνες που ζεις. Η εμφάνιση των Jethro Tull στο Θέατρο Λυκαβηττού ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Από την πρώτη στιγμή που τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες νότες αντήχησαν κάτω από τον αττικό ουρανό, ήξερες ότι αυτή η βραδιά θα ήταν ξεχωριστή για πολλούς λόγους…
Ο Ian Anderson, στα 77 του πλέον, απέδειξε πως η σκηνική παρουσία δεν έχει ηλικία. Με το φλάουτό του να γίνεται προέκταση της ψυχής του και με τη χαρακτηριστική φιγούρα του ( στο ένα πόδι } παρέσυρε το κοινό σε μια μουσική περιπέτεια που ισορροπούσε ανάμεσα στη ροκ, τη φολκ και το progressive. Ναι, η φωνή του δεν έχει πια την ορμή των ’70s, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε. Το πάθος του, η ερμηνευτική του αμεσότητα και ο τρόπος που επικοινωνούσε με τον κόσμο, έκαναν κάθε κομμάτι να αποκτά ξανά ζωή.
Το setlist έμοιαζε με χρονοκάψουλα της μπάντας. Από τα κλασικά Locomotive Breath και Aqualung που μας ξεσήκωσαν, μέχρι κομμάτια από το πρόσφατο Curious Ruminant, που έδειξαν πως η δημιουργικότητα της μπάντας δεν σταμάτησε ποτέ.
Το φυσικό σκηνικό, ο ουρανός που σιγά-σιγά γέμιζε φθινοπωρινή δροσιά και η θέα της Αθήνας φωτισμένης από κάτω, έκαναν το live να μοιάζει με τελετουργία. Στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά σχεδόν ψιθυριστά, στίχους που κουβαλούν μισό αιώνα μουσικής ιστορίας.
Αν κάτι μένει στο τέλος, είναι η αίσθηση ότι οι Jethro Tull δεν είναι ένα συγκρότημα που περιοδεύει από νοσταλγία. Είναι μια μπάντα που εξακολουθεί να μεταδίδει ενέργεια, συναίσθημα και ιστορία. Και για εμάς που βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, αυτή η εμπειρία θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη και την καρδιά….
Φωτογραφίες κειμένου Marianna Photography για την High Priority Promotions
