Η επιστροφή των δεινοσαύρων στη μεγάλη οθόνη συνοδεύεται από υποσχέσεις για ένα νέο ξεκίνημα: νέο καστ, νέα αισθητική, νέος σκηνοθέτης.
Η ταινία Jurassic World: Αναγέννηση, σε σκηνοθεσία Gareth Edwards , προσπαθεί να ανανεώσει το κουρασμένο franchise, προσφέροντας μια…από τα ίδια χωρίς κανένα νόημα. Στην προσπάθειά της να κάνει restart, ξεχνά τον πυρήνα της επιτυχίας της: τον θαυμασμό και τον φόβο απέναντι στη φύση. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό( ναι έχουμε ωραία καινούργια είδη δεινοσαύρων ) στο περιτύλιγμα αλλά απογοητευτικό στην ουσία…
Η ιστορία τοποθετείται σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να συνυπάρξουν με τα προϊστορικά πλάσματα. Το σενάριο χάνει τον ειρμό του καταά τη διάρκεια της ταινίας και αναρωτιέται κανείς γιατί έπρεπε να γίνει άλλη μια ταινία…. Παρότι προσπαθεί να θέσει σύγχρονα ερωτήματα για την τεχνητή νοημοσύνη, την περιβαλλοντική κρίση και την απληστία, τα προσεγγίζει τόσο επιφανειακά, μετατρέποντας το έργο σε ένα προβλέψιμο αφήγημα.
Η Johansson ενσαρκώνει μια δυναμική κατάσκοπο και κάποια στιγμή νομίζω ότι θα εμφανιστεί ο Iron Man για άλλη μια επικίνδυνη αποστολή. Ο Patel δίνει βάρος στον ρόλο του με σεμνότητα και πραγματικά χάνει το συναίσθημα και την αίσθηση της επιστημονικής ευθύνης απέναντι στην ανθρωπότητα. Οι σχέσεις μένουν επίπεδες και η απουσία των εμβληματικών προσώπων του franchise, Dr. Alan Grant, Dr. Ellie Sattler, Dr. Ian Malcolm, γίνεται περισσότερο αισθητή από ποτέ. Που είστε αγαπημένοι μας επιστήμονες? Η μόνη εμβληματική σκηνή που θυμίζει για δευτερόλεπτα το ένδοξο παρελθόν είανι όταν εμφανίζεται για δευτερόλεπτα ο T-Rex. Κάπου έλαμψαν τα μάτια μου στη θέα του και μετά πάλι η αίσθηση του χάους χωρίς νόημα. Η ταινία μοιάζει να αποκηρύσσει συνειδητά το παρελθόν της, χωρίς να χτίζει κάτι εξίσου στιβαρό στο παρόν.
Η σκηνοθετική επιλογή του Edwards να δώσει έναν πιο σκοτεινό, “ενήλικο” τόνο στην ταινία λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι. Ναι, το franchise ωρίμασε, αλλά μαζί του χάθηκε και η μαγεία. Οι σκηνές με τους δεινόσαυρους δεν έχουν πια την ένταση του «πρώτης φοράς». Η αίσθηση του θαυμασμού, του δέους και της αγωνίας που χαρακτήριζε τις πρώτες ταινίες ,ιδιαίτερα το Jurassic Park του 1993, έχει αντικατασταθεί από έναν ψυχρό κινηματογραφικό κόσμο.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι η τοποθέτηση των δεινοσαύρων στο παρασκήνιο. Η ταινία εστιάζει περισσότερο στις ηθικές συγκρούσεις των ανθρώπων, αφήνοντας τα προϊστορικά πλάσματα ως background της αφήγησης. Οι κλασικές σκηνές δράσης περιορίζονται, ενώ η σύνδεση ανθρώπου – φύσης χάνεται στον διάλογο περί γενετικής ηθικής. Χάσαμε τα αυγά κυριολεκτικά, χάσαμε και την επιστημονική τρέλα της αρχικής ιδέας.
Να δικαιολογηθώ η αρθρογράφος, ότι είμαι από εκείνες που δίνουν πάντα ευκαιρίες στη σύγχρονη εποχή της ψηφιακής κουλτούρας και του κινηματογραφικού Francise. Προσωπικά λατρεύω τους δεινόσαυρους. ισως για αυτό απογοητεύτηκα παραπάνω….Δεν με ενοχλεί η εξέλιξη… Με ενοχλεί όμως να καταστρέφεται κινημτογραφικά η πρωτότυπη ιδέα της αναγέννησης των προιστορικών πλασμάτων και ας ¨ζούμε ” πλέον μαζί τους στα θεματικά πάρκα και τα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας.
Το Jurassic World: Αναγέννηση δεν είναι κακή ταινία, είναι μια απογοητευτική ταινία. Γιατί είχε όλα τα συστατικά που θα μπορούσαν να την απογειώσουν. Όμως η απουσία συναισθήματος, το χαοτικό σενάριο και η αποξένωση από το DNA του αρχικού Jurassic Park την καθιστούν ένα κενό reboot. Όσοι μεγάλωσαν με τον T-Rex να βρυχάται μέσα από τη βροχή, δύσκολα θα βρουν κάτι να τους συγκινήσει εδώ.
Υπόθεση
Η ειδικός σε μυστικές επιχειρήσεις Ζόρα Μπένετ, αναλαμβάνει να ηγηθεί μιας εξειδικευμένης ομάδας σε μια άκρως απόρρητη αποστολή με σκοπό την εξασφάλιση γενετικού υλικού. Όταν η επιχείρηση της Ζόρα διασταυρώνεται με μία οικογένεια της οποίας το σκάφος ανατράπηκε από επιδρομείς υδρόβιους δεινόσαυρους, θα καταλήξουν όλοι αποκλεισμένοι σε ένα απαγορευμένο νησί, που φιλοξενούσε κάποτε μια απόρρητη ερευνητική εγκατάσταση του Jurassic Park.
