Στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής, η μαγνητοσκοπημένη μετάδοση του National Theatre Live για το Inter Alia, με τη Rosamund Pike, δεν ένιωσε ποτέ ψυχρή και απομακρυσμένη από το κοινό της. Αντίθετα, από το πρώτο κιόλας πλάνο, η Pike σε τραβά σ’ έναν κόσμο όπου το καθήκον και η συνείδηση συγκρούονται αθόρυβα…
Η ερμηνεία της Pike είναι εύθραυστη. Δεν παίζει μια γυναίκα δυνατή, αλλά μια γυναίκα που προσπαθεί να σταθεί όρθια μέσα στην ίδια της τη δύναμη. Κάθε της φράση έχει βάρος, σαν να τη σκέφτεται πριν την εκφέρει. Στο βλέμμα της υπάρχει ένας έλεγχος που ραγίζει αργά, όπως ένα γυαλί που δεν σπάει αλλά γεμίζει ρωγμές. Όσο η ιστορία ξετυλίγεται, η Pike γίνεται ολόκληρη μια εσωτερική μάχη ανάμεσα στη γυναίκα, τη μητέρα, τη δικαστή και το παιδί που κάποτε υπήρξε…
Η σκηνοθεσία του Justin Martin δεν κρύβει τίποτα πίσω από φανταχτερά μέσα. Όλα περιστρέφονται γύρω από την παρουσία της Pike: ο φωτισμός τη συνοδεύει σαν σκιά, τα σκηνικά μεταμορφώνονται με απλότητα, και ο ήχος θυμίζει βαριά ανάσα εσωτερικής δύναμης και απελπισίας.
Ο Martin επιτρέπει στην Pike να μείνει σιωπηλή και αυτή η σιωπή είναι πιο εκκοφαντική καικραυγή. Όταν τελικά η ηρωίδα λυγίζει μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας, η κάθαρση έρχεται αργά σαν λύτρωση που δεν έχει πια ανάγκη τα δάκρυα.
Το Inter Alia είναι μια μελέτη πάνω στο τίμημα της τελειότητας. Η ηρωίδα της Suzie Miller ζει μέσα σε κανόνες που η ίδια δημιούργησε συνηδητοποιώντας τελικά ότι αυτοί οι κανόνες την πνίγουν. Δεν έχει σημασία αν είσαι γυναίκα ή άντρας θεατής αυτό που νιώθεις είναι η αδυσώπητη πίεση του να πρέπει να σταθείς όρθιος όταν μέσα σου όλα τρέμουν…
Παρότι πρόκειται για κινηματογραφημένη μετάδοση, η εμπειρία στο Μέγαρο Μουσικής έχει πάντα κάτι τελετουργικό. Νιώθεις πως παρακολουθείς κάτι ζωντανό παρ’ ότι γνωρίζεις ήδη πως έχει παιχτεί αλλού.
Στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι η υπόθεση, αλλά ένα συναίσθημα πως όλοι κουβαλάμε κάτι που δεν προλάβαμε να πούμε….
