11 Ιουλίου 2025, Terra Vibe, Μαλακάσα
Φωτογραφίες: Γιώργος Ροδοκανάκης
Χθες το βράδυ, ένα κομμάτι της εφηβείας μου πήρε σάρκα και οστά. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Ο Alice Cooper, ο άνθρωπος που μου ψιθύριζε σκοτεικές μελωδίες όταν ήμουν 15, στεκόταν ζωντανός μπροστά μου….. Εκεί… Στη σκηνή του Rockwave, ανάμεσα σε σπαθιά, λευκές στολές ψυχιατρείου και μια αίσθηση μόνιμης παράνοιας. Κι εγώ, στη μέση του κόσμου, σχετικά κοντά στη σκηνή, να παρακολουθώ με μάτια διάπλατα. Να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως αυτό που ζούσα ήταν πραγματικότητα….
Η έναρξη της συναυλίας ήρθε σαν αστραπή. Τα φώτα χαμήλωσαν, το πλήθος βούιξε από ενθουσιασμό και εκείνος εμφανίστηκε μέσα από καπνούς και κραυγές. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, ήξερες ότι δεν ήσουν σε μια τυπική ροκ συναυλία αλλά σε μια σκηνή θεατρικού τρόμου, με μουσική υπόκρουση που σε έκανε να χορεύεις μέσα στον παραλογισμό.
Ο Alice Cooper ήταν θεατρικός, σαρκαστικός και απόλυτα σκηνοθετημένος. Άλλαζε ρόλους, κοστούμια και διάθεση από τραγούδι σε τραγούδι. Το “Feed My Frankenstein” έμοιαζε με μικρή όπερα φρίκης. Το “No More Mr. Nice Guy” σε έκανε να χαμογελάς με τα μάτια. Όλα ήταν υπολογισμένα…Κάθε σπαθί, κάθε βλέμμα προς το κοινό, κάθε σταγόνα “αίμα” που έπεφτε πάνω στη σκηνή.
Και μετά ήρθαν οι στιγμές μου…. “Bed of Nails”. Το άκουσα και ένιωσα σαν να άνοιξε μέσα μου μια παλιά ντουλάπα. Ξέρεις, αυτή που μέσα της έχει ξεχασμένες κασέτες, χαρτάκια με στίχους και σπασμένα ακουστικά. Τραγουδούσα και δεν ακουγόμουν, όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί η φωνή μου πνιγόταν από τη συγκίνηση. Λίγο αργότερα, το “Poison” και εκεί πλέον παραδόθηκα…. Ο ρυθμός, η ατμόσφαιρα, τα φώτα, το πλήθος που τραγουδούσε εν χορώ… όλα ήταν τέλεια. Εκείνη η στιγμή έγινε ανάμνηση αποτυπωμένη στο μυαλό και στο σώμα μου.
Η μπάντα του ήταν ακριβής, δεμένη, με κάθε κιθαριστικό σόλο να έρχεται σαν αιχμηρό ξυράφι μέσα σε μια γιορτή. Το πλήθος ποικιλόμορφο. Από πιτσιρίκια με μακιγιάζ μέχρι 50άρηδες με μπλούζες «Welcome to My Nightmare». Όλοι είχαμε έναν κοινό παρονομαστή: την προσμονή να ζήσουμε κάτι μεγάλο.
Η παράσταση έκλεισε με το “School’s Out”, αλλά αυτή τη φορά μπλέχτηκε με αποσπάσματα από το “Another Brick in the Wall” των Pink Floyd. Ο Alice κρατούσε ψηλά μια ράβδο σαν μαγικό σκήπτρο και εμείς, οι πιστοί του υπηρέτες, του φωνάζαμε στίχους που κάποτε λέγαμε στο σχολείο, στα κρυφά.
Ο Alice Cooper δεν έπαιξε απλώς μουσική. Μας προσκάλεσε στον σκοτεινό του κόσμο…Μας έκανε να ξεχάσουμε την πραγματικότητα για μιάμιση ώρα και να πιστέψουμε σε ένα αλλόκοτο σύμπαν όπου ο τρόμος και το χιούμορ συνυπάρχουν με το ροκ. Ήταν μαγευτικός, αλλόκοτος, αλλά και ανθρώπινος…
Χθες, έζησα μια από τις σημαντικότερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου. Όχι απλώς γιατί είδα έναν θρύλο. Αλλά γιατί ένιωσα, έζησα, θυμήθηκα και συγκινήθηκα σαν να ήμουν ξανά 16. Και αυτό, κανένα εισιτήριο δεν μπορεί να το αγοράσει….
Υ.Γ. Οι φωτογράφίες του κειμένου και του εξωφύλλου, είναι του παιδικού μου φίλου και φωτογράφου Γιώργο Ροδοκανάκη που είχε την ευγένεια να μου τις παραχωρήσει. Οι δικές μου είναι κουνημένες από την συγκίνηση …
