Το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz Club εξελίχθηκε σε μία ακόμη συναυλιακή στάση της The Outsider World Tour της Δημοκρατίας του Kadebostany και μιας καλλιτεχνικής αφήγησης που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Ο Kadebostany σε μια άρτια καλλιτεχνική πρόθεση, αποδεικνύοντας ότι το live όταν σχεδιάζεται με όραμα, μπορεί να λειτουργήσει ως ολοκληρωμένη αφήγηση και όχι ως απλή παράθεση τραγουδιών. Σε ένα μυσταγωγικό σκηνικό όπου ο σκηνικός φωτισμός με τα άπειρα αναμένα κεριά λειτουργούσε αφηγηματικά, οι Kadebostany επέλεξαν να χτίσουν τη βραδιά με τελετουργικούς ρυθμούς. Η σκηνή του Fuzz μεταμορφώθηκε σε έναν χώρο, σχεδόν αποστασιοποιημένο από την έννοια της συναυλιακής εξωστρέφειας. Τίποτα δεν ήταν κραυγαλέο και όλα υπάκουαν σε μια αισθητική γραμμή μουσικής πανδαισίας…
Η βραδιά άνοιξε με τους Seven of Hearts, ένα ελληνικό ντουέτο που κατάφερε να θέσει τον τόνο με ήχους που είναι ταυτόχρονα ατμοσφαιρικοί και ζωηροί. Η μουσική τους ένωση pop, synth και art-pop αισθητικής.
O Guillaume, όπως φαίνεται και από τα λόγια του στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε πριν το live, αντιμετωπίζει τη μουσική σαν αφήγηση, σαν εικόνα και όχι απλά σαν συναυλιακή έκθεση ήχων. Η προσέγγιση αυτή αντανακλάται σε κάθε λεπτό του live: δεν υπάρχει στιγμή που να νιώθεις ότι βλέπεις απλώς μια εκτέλεση. αλλ’α μάλλον παρακολουθείς την έκδοση ενός προσωπικού του σύμπαντος επί σκηνής.
Ο ίδιος, κινήθηκε με ακρίβεια ανάμεσα στον ρόλο του μουσικού και εκείνον του αφηγητή, δίνοντας τον τόνο σε ένα set που βασίστηκε στη ροή μιας μουσικής θεατρικότητας και στην μπάντα που λειτούργησε ως ενιαίο σώμα. Οι ενορχηστρώσεις ήταν καθαρές, στιβαρές, με λεπτομέρειες που αναδείκνυαν τη δυναμική της ζωντανής εκτέλεσης χωρίς να αλλοιώνουν τη γνώριμη αισθητική των κομματιών.
Η σύμπραξη με τον Alex Sid, που έπαιξε και τραγούδησε δίπλα στον Guillaume de Kadebostany, προσθέτοντας ένα ξεχωριστό βάθος στη βραδιά. Η φωνή του έφερε μια πιο άμεση, ανθρώπινη ποιότητα, φωτίζοντας για λίγο έναν διαφορετικό κόσμο. Η χημεία μεταξύ των δύο ήταν εμφανής και αβίαστη, με τον Alex Sid να λειτουργεί συμπληρωματικά, χωρίς να επισκιάζει, αλλά ενισχύοντας την αφήγηση της βραδιάς.Ο τρόπος που εντάχθηκε στο σύνολο ανέδειξαν μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη και άμεση διάσταση του ήχου των Kadebostany.
Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στη γυναικεία παρουσία του σχήματος. Η Gabrielle Laberge, με τη χαρακτηριστική της φωνή και το βιολί, έφερε στον ήχο των Kadebostany μια ποιητική, σχεδόν κινηματογραφική ποιότητα, λειτουργώντας ως συναισθηματικός άξονας σε αρκετές στιγμές του live. Από την άλλη, η Naile Ibraimova ανέβηκε στη σκηνή με ένταση και αμεσότητα, επιβάλλοντας την παρουσία της με τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια αδιαφορίας. Η μεταξύ τους ισορροπία, αλλά και η συνολική χημεία της μπάντας, ανέδειξαν ένα σύνολο καλοκουρδισμένο, με ενέργεια που περνούσε στο κοινό χωρίς προσπάθεια.
Χωρίς περιττά λόγια, χωρίς επιτηδευμένες παύσεις, η επικοινωνία με το κοινό υπήρξε ουσιαστική και ζεστή. Υπήρξαν στιγμές καθαρής επικοινωνίας, στιγμές ενθουσιασμού και στιγμές απόλυτης εμβύθισης στη μουσική. Η ενέργεια ήταν συνεπής καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας…
Η εμφάνιση των Kadebostany στο Fuzz Club ήταν μια καλλιτεχνική δήλωση με συνοχή, αισθητική ταυτότητα και ξεκάθαρη πρόθεση, σε ένα live που αφήνει την αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι περισσότερο από μια συναυλία…
Ένιωσα μέρος μιας μουσικής δημοκρατίας, της δικής τους, της Δημοκρατίας των Kadebostany. Μιας δημοκρατίας όπου η μουσική δεν είναι απλά ήχος, αλλά εικόνα, συναίσθημα και συλλογική εμπειρία…. Και εγώ ανυπομονώ για το επόμενο Live….
Υ.Γ. Οι καταπληκτικές φωτογραφίες του κειμένου είναι από την Αλεξάνδρα Κατσαρού που την ευχαρστώ θερμά για την παραχώρηση.
