Σήμερα θα είναι μαζί μας μια νέα κοπέλα με ένα εντυπωσιακό background σπουδών. Όμως την κέρδισε τελικά η τέχνη του θεάτρου. Μια καλλιτέχνις που το έργο της μαρτυράει μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια και δημιουργική τάση, που ακούει στο όνομα Ειρήνη Καπελώνη.
Συνέντευξη στον Γιάννη Ζαμπατή
Ειρήνη να σε καλωσορίσω κατ’ αρχάς στο The Look.Gr. Χαίρομαι που μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για έναν ιδιαίτερο χώρο όπως είναι η μουσικοθεατρική σκηνή.
Όταν βλέπω στις σπουδές και εγκληματολογική ψυχολογία μεταξύ των άλλων, θα περίμενα αμέσως ένα ψυχολογικό θρίλερ που θα γινόταν best seller. .Ομως αυτό δεν συμβαίνει και βρίσκεσαι στη Δραματική Σχολή. Πως προέκυψε αυτή στροφή;
Καλώς σας βρήκα Γιάννη μου και σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την υπέροχη εισαγωγή!
Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να μάθω τον εαυτό μου ήταν εμφανές ότι ενδιαφερόμουν πολύ για τους ανθρώπους γύρω μου, να τους μάθω, να τους βοηθήσω, να προσπαθώ να βρίσκω λύσεις για όλους.
Όταν άρχισα να αναρωτιέμαι τι θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά, πέρασαν πολλά από τη σκέψη μου σε σχέση με αυτή μου την ανάγκη, αλλά η κατάληξη ήταν πάντα μια: καλλιτέχνης.
Έγραφα ποιήματα και κάποια πεζά αλλά ήθελα να έχω άμεση σχέση με τους άλλους. Έτσι καλλιεργήθηκε μέσα μου η έννοια ηθοποιός. Βέβαια στο άκουσμα αυτό οι γονείς μου είχαν τις συνήθεις αντιρρήσεις οπότε έστριψα για λίγο στην ψυχολογία.
Η ψυχολογία δεν είναι καθόλου άσχετη με την ηθοποιία, μάλιστα θα τολμήσω να πω πως θα πρέπει να υπάρχει μάθημα ψυχολογίας στις δραματικές σχολές οπωσδήποτε. Μέσα από τη ψυχολογία ο ηθοποιός μπορεί να εμβαθύνει πολύ πιο αποτελεσματικά σε ένα ρόλο και να αποδώσει το λεγόμενο «κάτω κείμενο».
Μέσα από την υποκριτική τέχνη μπορώ να βοηθήσω ακόμα καλύτερα περισσότερο κόσμο δίνοντας στο θεατή τον αρχέγονο λόγο ύπαρξης του θεάτρου, τη συναισθηματική κάθαρση.
Όσο για την ειδικότητα της εγκληματολογικής ψυχολογίας τι να πω. Με γοητεύει η έρευνα και κυρίως η προσπάθεια κατανόησης ακόμη και των πιο σκοτεινών πλευρών του ανθρώπου.
Άλλωστε το αγαπημένο μου θεατρικό έργο του νεοελληνικού θεάτρου είναι «Ο Ήχος του Όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Θυμάσαι πότε και ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που είδες και πόσο καταλυτική ήταν αυτή η εμπειρία για την μετέπειτα πορεία σου;
Την πρώτη μου θεατρική παράσταση δεν την είδα ακριβώς, αλλά την άκουσα! Στο γνωστό φυσικά σε όλους «Θέατρο της Δευτέρας». Έτσι με έπαιρνε ο ύπνος. Η πρώτη παράσταση που άκουσα και με συνεπήρε, ήταν «Η ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι. Τελικά το μυστήριο ήταν πάντα μέσα μου!
Μετά την Σχολή συμμετέχεις σε παραστάσεις της Έλντας Πανοπούλου, που υποθέτω ότι ήταν και η πρώτη σου επαφή ως ηθοποιός. Ποιες ήταν οι εμπειρίες που απόκτησες και πόσο σε βοήθησαν στην εξέλιξή σου;
Η Έλντα Πανοπούλου στάθηκε για μένα η θεατρική μου «μάνα». Φοίτησα στη σχολή της και εξελίχθηκα όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος. Ήταν δίπλα μου ακόμα κι όταν με «μάλωνε»!
Είναι ένας μεγάλος σταθμός της ζωής μου και της καριέρας μου και δε θα πάψω ποτέ να την ευχαριστώ για αυτό, μου έδωσε εμπειρίες, μου άνοιξε τους ορίζοντες και με έμαθε πρώτα να είμαι καλός άνθρωπος και μετά καλή ηθοποιός! Νομίζω αυτό τα λέει όλα!
Αν σε ρωτήσω σινεμά ή θέατρο, είναι σαφής η κλίση σου προς το δεύτερο. Ποια πιστεύεις ότι είναι η ειδοποιός διαφορά ενός ηθοποιού μεταξύ των δύο;
Υπάρχουν πολλές διαφορές και ταυτόχρονα καμία. Σε μένα κέρδισε το θέατρο γιατί έχω την ανάγκη της αλληλεπίδρασης με το κοινό. Δε μπορώ να συγκρίνω την αίσθηση του να ακούς το γέλιο ή τη συγκίνηση που προκαλείς ακόμα και στο χειροκρότημα! Ανεκτίμητη αξία.
Στη συνέχεια συμμετέχεις σε μια μουσικοχοροθεατρική παράσταση με την ομάδα 6artΙΣΟΙ. Τι ακριβώς ήταν αυτή η ομάδα και η συγκεκριμένη δουλειά;
Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά τον απογαλακτισμό μου από την Έλντα. Μια ομάδα 6 ατόμων που αγαπούν τη τέχνη κι έχουν ίσοι μεταχείριση, εξού και το όνομα της ομάδας.
Με δύο υπέροχες κοπέλες να σκηνοθετούν τη Μάριον Τσιτσέκα και την Τίνα Τσακίρη, παίζαμε για σχεδόν δύο σεζόν στο «Πηνελόπη και Μνηστήρες» στο Παγκράτι την μουσικοχοροθεατρική παράσταση «Επι-μένουμε πάντα παιδιά».
Μια παράσταση με σκηνές από παλιό ελληνικό κινηματογράφο πχ. Σοφερίνα, ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι, Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης κα. Με τραγούδια που αγαπήσαμε και χορό. Δυστυχώς όλα τα καλά έχουν ένα τέλος.
«Επι-Μένουμε Πάντα Παιδιά»
Και το 2018 συνεργάζεσαι με έναν μεγάλο και διεθνώς καταξιωμένο δημιουργό, τον Νίκο Τουλιάτο. Γίνεσαι μέλος της Κοινότητας Τέχνης Ηχοποιοί, της οποίας και η ετυμολογία της λέξης ακόμα, παραπέμπει σε δημιουργία. Τι είναι οι Ηχοποιοί και πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Νίκος Τουλιάτος, ο θεατρικός και μουσικός μου «πατέρας»! Έκανε οντισιόν, έστειλα βιογραφικό και μου απάντησε πως τον ενδιαφέρει να έρθουν παιδιά τα οποία θα μείνουν και μετά την παράσταση. Ήρθα για να μείνω και έμεινα.
Μέλος της Κοινότητας Τέχνης Ηχοποιοί μετράω ήδη δύο χρόνια. Κοινότητα γιατί είμαστε κάτι παραπάνω από θεατρική ομάδα τέχνης. Γιατί μας ενώνει ο έρωτας μας για τη τέχνη γενικότερα και όχι μόνο το θέατρο, μιας κι έχουμε και ομάδα κρουστών και ομάδα χορού και φυσικά Ηχοποιοί.
Το όραμα αρχίζει από τον ίδιο το Νίκο που θέλει να παντρέψει τον ήχο, τα κρουστά με το θέατρο και να φέρουμε μια νέα τάση στις θεατρικές παραστάσεις.
Στις παραστάσεις αυτές όπως η «Τραγωδία αλλιώς», «Έρωτος ύβρις» κλπ είναι εμφανής η εικαστική παρέμβαση και το πάντρεμα της υποκριτικής με την μουσική. Είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται;
Πράγματι και οι δύο παραστάσεις ήταν εξαιρετικής αισθητικής.
Η παράσταση «Έρωτος Ύβρις» ήταν το απόλυτο δείγμα παντρέματος της μουσικής με το θέατρο όπου ο ήχος είχε το δικό του ρόλο και εξέφραζε τα συναισθήματα της εκάστοτε σκηνής. Τα κρουστά έφτιαχναν όλη την ατμόσφαιρα και έδεναν τόσο αρμονικά τους μονολόγους σαν να γινόταν διάλογος ήχου και ηθοποιού.
Στην «Τραγωδία αλλιώς» από την άλλη είχαμε ένα περίτεχνο σενάριο με μοναδική παρουσία κίνησης και ρυθμού.
Τίποτα όταν το αγαπάς δεν είναι δύσκολο! Αφοσίωση, υπομονή και επιμονή θέλει.
«Η τραγωδία αλλιώς…»
Θα ήθελα λίγο να μας πεις για την εμπειρία σου από την συμμετοχή σου στη μεγάλη παράσταση-γιορτή για τα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας του μεγάλου τζαζίστα Νίκου Τουλιάτου στο χώρο των κρουστών και τη συνεργασία με πάνω από 100 καλλιτέχνες.
Τι να πρωτοπώ για αυτήν την απερίγραπτη εμπειρία. Πώς μπορούν να χωρέσουν πενήντα χρόνια ζωής σε δυόμισι ώρες… Κι όμως έγινε. Και το αποτέλεσμα ήταν ένα υπερθέαμα που έκανε την αίθουσα «Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να δακρύσει.
Κείμενα από το προσωπικό ημερολόγιο του Νίκου δεμένα τόσο περίτεχνα από το σκηνοθέτη μας Γιώργο Ρούφα και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε 64 άτομα επί σκηνής με υποστήριξη των συντελεστών μας και των τεχνικών του Μεγάρου. Εμπειρία ζωής.
«Ηχο-δράσεις»
Το Μάρτιο που ξεκίνησε η αναφερόμενη ως πανδημία και ο αναγκαστικός εγκλεισμός, έβαλαν φρένο στα πάντα. Η Τέχνη και ο Πολιτισμός γενικά δέχονται πλήγμα με σημαντικές συνέπειες για τον χώρο του θεάματος. Πως αντιμετώπισες αυτό το φρενάρισμα και τι αποκόμισες από αυτήν την περίοδο;
Δεν σταμάτησα στιγμή να δημιουργώ ακόμα και μέσα στη πανδημία. Εντάξει συνέβη, δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτό πρέπει απλά να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Δεν είναι στο χέρι μας πέρα από το αυτονόητο να προσέχουμε πολύ τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Είναι στο χέρι μας όμως να συνεχίσουμε.
Μη ξεχνάμε ότι σε δύσκολες στιγμές της ιστορίας άνθισε η τέχνη. Δεν υπάρχει χώρος για απελπισία, μόνο έμπνευση για δημιουργία.
Έχεις πάρει το χρίσμα της σκηνοθεσίας ως βοηθός σκηνοθέτη σε προηγούμενες παραστάσεις. Και φτάνουμε στο σήμερα που σκηνοθετείς μια ιδιαίτερη μουσική παράσταση, με μουσική του Νίκου Τουλιάτου, το «Κρουστών Χρησμό για τον Οιδίποδα». Τι είναι αυτό που θα δούμε επί σκηνής;
Το «Κρουστών Χρησμός για τον Οιδίποδα» σαν πρώτη εκδοχή είχε γίνει από το Νίκο Τουλιάτο και την ομάδα κρουστών Ηχόδραση στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών το 1996.
Ως κοινότητα όλοι έχουμε πολλούς ρόλους και περνάμε από όλα τα στάδια δεν ήμαστε μόνο ηθοποιοί ή μόνο κρουστοί κλπ. Όταν έπεσε σαν ιδέα να κάνουμε μια καινούργια εκδοχή της παράστασης μιας και η Ιστορία του Οιδίποδα είναι η εποχή μας, μου ανατέθηκε να το σκηνοθετήσω εγώ.
Αυτό που θα δούμε είναι μια μουσική παράσταση όπου η ομάδα κρουστών Ηχόδραση θα πει με τα κρουστά όσα δεν θα ειπωθούν με λόγο από τους ηθοποιούς της ομάδας Ηχοποιών.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα σας περιμένουμε 7 Σεπτεμβριου στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού, να σας δώσουμε το Χρησμό.
«Κρουστών Χρησμός για τον Οιδίποδα»
Και επειδή, παρά τις δυσκολίες, το θέατρο είναι κερί που δεν γίνεται να σβήσει, πάντα θα βρίσκονται τρόποι γι’ αυτό, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και φυσικά θα θέλαμε να μάθουμε αν υπάρχει κάτι που να είναι ανακοινώσιμο βέβαια.
Μια παράσταση που έμεινε δύο εβδομάδες πριν την πρεμιέρα της και διακόπηκε δυστυχώς από το lockdown ήταν «Η Φονική Νύχτα των Ατρειδών» σε σκηνοθεσία Νίκου Περέλη.
Πέρα από αυτό ετοιμάζουμε διάφορα, αλλά ανάλογα με τα νέα μέτρα θα φτιάξουμε σιγά-σιγά ξανά τη θεατρική μας ζωή.
Θα ήθελα λοιπόν να σε ευχαριστήσω πολύ για το χρόνο σου και όλα όσα μοιράστηκες μαζί μας, ευχόμενοι να τα ξαναπούμε επί σκηνής.
Είναι τιμή μου που ήμουν μαζί σας και σας ευχαριστώ πολύ κυρίως εσένα Γιάννη μου για τις τόσο ενδιαφέρουσες και μοναδικές ερωτήσεις σου που μου έδωσαν το δικαίωμα να μιλήσω για όλη τη πορεία μου μέχρι στιγμής.
Θα σας περιμένουμε με χαρά όλους στην παράσταση μας αλλά και στη Κοινότητα μας να μας γνωρίσετε από κοντά.
Μπορείτε να δείτε αναλυτικά τις δραστηριότητες μας στο: https://ihopioi.wixsite.com/hxopoioi
Βιογραφικό Σημείωμα
Η Ειρήνη Καπελώνη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984. Σπούδασε συμβουλευτική ψυχολογία, διαπαιδαγώγηση παιδιών και εφήβων και εγκληματολογική ψυχολογία. Το όνειρο της όμως να γίνει ηθοποιός κέρδισε στο τέλος.
Είναι απόφοιτη της ανώτερης δραματικής σχολής Μέλισσα σχολή τέχνης, της Έλντας Πανοπούλου. Έχει λάβει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις σε σκηνοθεσία της Έλντας Πανοπούλου, συμμετείχε στη θεατρική ομάδα 6artΙΣΟΙ στην μουσικοχοροθεατρική παράσταση «Επι-Μένουμε Πάντα Παιδιά» με σκηνές παλαιού ελληνικού κινηματογράφου.
Επίσης και στην τηλεοπτική σειρά «Ηρωίδες». Έχει λάβει μέρος σε stand-up comedy shows και μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή της στο ραδιοτηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ της θεατρικής παράστασης «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου ο Νιλ σε σκηνοθεσία Τάσου Λέρτα.
Από το καλοκαίρι του 2018 μέχρι και σήμερα συνεργάζεται με το Νίκο Τουλιάτο και είναι μέλος της Κοινότητας Τέχνης Ηχοποιοί συμμετέχοντας σε παραστάσεις όπως «Ηχο-δράσεις», «Έρωτος Ύβρις», «Ελένη» Ευριπίδη, «Τραγωδία… Αλλιώς».
Είναι νέα, δυναμική και με πολύ όρεξη για το θέατρο και τη μουσική τα οποία λατρεύει. Στον ελεύθερο της χρόνο ακούει μουσική, γράφει θεατρικά, λογοτεχνικά κείμενα και ποίηση.
«Επι-Μένουμε Πάντα Παιδιά»
«Κρουστών Χρησμός για τον Οιδίποδα»
«Κρουστών Χρησμός για τον Οιδίποδα»
«Κρουστών Χρησμός για τον Οιδίποδα»
«Η τραγωδία αλλιώς…»
«Ηχο-δράσεις»
«Ηχο-δράσεις»
