Αποκλειστική συνέντευξη Kadebostany: “Η αναζήτηση της συναισθηματικής τελειότητας, της ειλικρίνειας και της αυτοπραγμάτωσης είναι ο φιλοσοφικός πυρήνας της Δημοκρατίας του Kadebostany”

Λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα για μια ακόμη καθηλωτική εμφάνιση, ο Guillaume de Kadebostany ανοίγει ένα παράθυρο στον ιδιαίτερο κόσμο του μιλώντας αποκλειστικά στο TheLook.gr, για την pop που συναντά την κλασική φόρμα, την εικόνα που γίνεται συναίσθημα και την μουσική που αποκτά κινηματογραφική ματιά.

Σε μια συνέντευξη γεμάτη ειλικρίνεια και δημιουργική αυτοπεποίθηση, ο Kadebostany μιλά για το ξεχωριστό του δέσιμο με το ελληνικό κοινό, για τις καλλιτεχνικές εμμονές που τον οδηγούν και για όσα έχει ετοιμάσει για το live της 13ης Δεκεμβρίου στο Fuzz. Εγώ θα βρίσκομαι εκεί, για να τον απολαύσω από κοντά  σε μια βραδιά που αναμένεται να είναι κάτι περισσότερο από συναυλία. Μια ολοκληρωμένη, ατμοσφαιρική εμπειρία όπως μόνο ο ίδιος ξέρει να δημιουργεί.

Guillaume de Kadebostany σε ευχαριστώ θερμά για την ωραία μας κουβέντα. Η συνέντευξη είναι πάντα και στις δύο γλώσσες δημοσιευμένη γιατί θέλω να σέβομαι τα αυθεντικά λόγια και να μην χάνονται στη μετάφραση. 

Η Δημοκρατία του Kadebostany πάντα έμοιαζε σαν ένας ξεχωριστός, αυτόνομος κόσμος. Ποιος είναι ο συναισθηματικός ή φιλοσοφικός πυρήνας που τον κρατά ενωμένο για εσένα ως δημιουργό του;

Η αλήθεια είναι πως είναι κάτι πολύ απλό. Η βασική μου κινητήριος δύναμη ήταν πάντα να δημιουργώ την πιο όμορφη μουσική που μπορώ και πάνω απ’ όλα, να ικανοποιώ εμένα. Γράφω πρώτα για μένα. Αν η μουσική στη συνέχεια αγγίξει ένα μεγαλύτερο κοινό, χαίρομαι αλλά αυτό δεν αλλάζει ποτέ την αγάπη που νιώθω για το κομμάτι που δημιούργησα.

Είμαι επίσης εξαιρετικά απαιτητικός με τον εαυτό μου. Δύσκολα με ικανοποιώ, κι αυτό με ωθεί να σκάβω πιο βαθιά, να τελειοποιώ τα πάντα και να κυνηγώ μια αίσθηση ομορφιάς και αλήθειας που να είναι αδιαμφισβήτητα «Kadebostany». Αυτή η αναζήτηση της συναισθηματικής τελειότητας, της ειλικρίνειας και της αυτοπραγμάτωσης είναι ο φιλοσοφικός πυρήνας της «Δημοκρατίας του Kadebostany».

Οι παραγωγές σου είναι γνωστές για τον κινηματογραφικό τους χαρακτήρα. Όταν συνθέτεις, σκέφτεσαι σε εικόνες, ιστορίες ή καθαρά στον ήχο;

Για μένα, η “πλοκή” ενός κομματιού είναι απλή. Έχεις δύο έως τέσσερα λεπτά για να αιχμαλωτίσεις τον κόσμο και να του διηγηθείς μια ιστορία. Και τα μόνα εργαλεία που πραγματικά έχεις είναι οι ήχοι και οι λέξεις. Ό,τι κάνω στο στούντιο αφορά τη χρήση αυτών των εργαλείων για να δημιουργήσω μια αφήγηση που να τραβά τον ακροατή μέσα σ’ έναν κόσμο.

Είναι πάντα ένα μείγμα σκληρής δουλειάς και μιας ιδιαίτερης μαγείας. Βασίζομαι πολύ στη διαδικασία μου: εμφανίζομαι, πειραματίζομαι, τελειοποιώ και περιμένω εκείνη τη στιγμή όπου εμφανίζεται κάτι ξεχωριστό. Και όταν τελικά έρχεται η μαγεία, η δουλειά μου είναι απλώς να μην την καταστρέψω αλλά να τη διαμορφώσω σε τραγούδι.

Έχεις συνεργαστεί με πολλούς τραγουδιστές όλα αυτά τα χρόνια. Τι αναζητάς σε μια φωνή πριν την καλέσεις στο σύμπαν σου;

Με ελκύουν άνθρωποι που έχουν ζήσει. Φωνές με χαρακτήρα, βάθος και μια ιστορία δική τους. Συνήθως είναι καλλιτέχνες που έχουν περάσει ιδιαίτερες, μερικές φορές δύσκολες εμπειρίες. Ψάχνω φωνές που έχουν μια μικρή «ρωγμή», μια εύθραυστη ποιότητα, αλλά ταυτόχρονα κουβαλούν ελπίδα. Αυτή η αντίθεση είναι απίστευτα ισχυρή για μένα.

Το ίδιο σημαντικό είναι και ο άνθρωπος πίσω από τη φωνή να είναι καλός. Η δημιουργία μουσικής απαιτεί χρόνο μαζί, ανταλλαγή συναισθημάτων, χτίσιμο εμπιστοσύνης. Είναι πολύ πιο εύκολο  και πιο εμπνευστικό να δημιουργείς όταν η ενέργεια είναι καλή και ο άνθρωπος αυθεντικός.

Πώς αντιμετωπίζεις την ένταση ανάμεσα στην πειραματικότητα και την προσβασιμότητα, ανάμεσα στο καλλιτεχνικό ρίσκο και τη σύνδεση με το κοινό;

Ειλικρινά, δεν σκέφτομαι καθόλου αυτή την ένταση. Κάνω απλώς αυτό που θέλω. Δημιούργησα τη Δημοκρατία του Kadebostany ακριβώς για να έχω απόλυτη ελευθερία. Δεν είμαι εδώ για να ευχαριστήσω κανέναν και δεν με ενδιαφέρουν οι λεγόμενοι «κανόνες του χώρου». Για μένα, η περισσότερη από αυτή τη συζήτηση είναι ανοησία.

Βλέπω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη, όχι ως έμπορο. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους εμπορικούς ανθρώπους, τους πωλητές, τους στρατηγιστές, το marketing και τους καλλιτέχνες είναι ότι οι καλλιτέχνες ακολουθούν ένα όραμα ακόμη κι όταν δεν είναι άμεσα κατανοητό. Έτσι βλέπω την πράξη της δημιουργίας: ακολουθείς την ιδέα που νιώθεις αληθινή.

Όταν όμως το έργο ολοκληρωθεί , το τραγούδι, το άλμπουμ, η παράσταση, τότε περνάω σε «προπαγανδιστική» λειτουργία. Τότε θέλω όλος ο κόσμος να το ακούσει, να το δει, να το ζήσει. Η ελευθερία βρίσκεται στη δημιουργία. Η φιλοδοξία βρίσκεται στη διάδοση.

Υπάρχει πάντα μια αίσθηση κομψότητας και μινιμαλισμού στις ενορχηστρώσεις σου. Τι σε ελκύει σε αυτή την αισθητική και πώς τη διατηρείς ζωντανή;

Πάντα πίστευα ότι «το λιγότερο είναι περισσότερο». Προσπαθώ να εκφράσω το μέγιστο συναίσθημα και αφήγηση με τον ελάχιστο αριθμό ήχων. Αυτή η αρχή με συνοδεύει από την αρχή της καριέρας μου. Υπάρχει κάτι εξαιρετικά δυνατό στο να απογυμνώνεις ένα κομμάτι μέχρι την ουσία του.

Για να παραμένω φρέσκος, αγαπώ τις συνεργασίες με νέους ανθρώπους. Φέρνουν νέα ενέργεια και απρόσμενες ιδέες. Επίσης, συχνά επιβάλλω κανόνες στον εαυτό μου: για ένα συγκεκριμένο άλμπουμ μπορεί να αποφασίσω να χρησιμοποιήσω μόνο συγκεκριμένα είδη ήχων και να απαγορεύσω άλλα. Αυτοί οι αυτοπεριορισμοί με αναγκάζουν να γίνομαι πιο εφευρετικός.

Στο τέλος, η διαδικασία μου είναι πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία και στον περιορισμό. Αυτή η ένταση κρατά τον μινιμαλισμό κομψό, ζωντανό και εξελισσόμενο.

Οι ζωντανές εμφανίσεις σου μοιάζουν σχεδόν τελετουργικές. Ποια στοιχεία θεωρείς απαραίτητα για να σχεδιάσεις μια παράσταση που γίνεται πραγματική εμπειρία;

Το ουσιαστικό στοιχείο για μένα είναι η επιθυμία να βυθίσω τους ανθρώπους ολοκληρωτικά στον κόσμο μου. Παίρνω το live πολύ σοβαρά, γιατί πιστεύω ότι είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους όπου μπορείς να είσαι πραγματικά ελεύθερος ως καλλιτέχνης.

Στη σκηνή κυνηγώ δύο πράγματα: να δώσω στον κόσμο αυτό που ήρθε να ακούσει, αλλά και κάτι που δεν περίμενε ποτέ να αγαπήσει. Κάτι απρόσμενο, συγκινητικό, ίσως λίγο παράξενο στην αρχή, αλλά τελικά βαθιά ουσιαστικό. Αυτή είναι η πρόκληση.

Το να δημιουργείς μια immersive εμπειρία σημαίνει να καθοδηγείς το κοινό σε ένα σύμπαν που δεν ήξερε ότι ήθελε να μπει  και να το κάνεις να νιώσει σαν στο σπίτι του εκεί μέσα.

Αν μπορούσαμε να σε παρακολουθήσουμε την πρώτη ώρα δημιουργίας ενός νέου κομματιού, τι θα βλέπαμε; Χάος, δομή, ένστικτο ή κάτι άλλο;

Σίγουρα θα βλέπατε κάτι εξαιρετικά χαοτικό και ακατάστατο. Η πρώτη ώρα είναι αποκλειστικά για προετοιμασία σαν να ετοιμάζεις τον χώρο για να υποδεχτείς τη μαγεία. Βασίζομαι πολύ σε αυτή τη μαγεία, στο τυχαίο, στο άγνωστο, γιατί πιστεύω πραγματικά ότι κανείς δεν ξέρει πώς δημιουργείται ένα υπέροχο τραγούδι. Δεν υπάρχουν κανόνες.

Το μόνο σταθερό στοιχείο είναι η παρουσία: εμφανίζεσαι και δουλεύεις, μέρα με τη μέρα, μέχρι να εμφανιστεί η μαγεία. Η δουλειά μου στην πρώτη ώρα είναι απλώς να δημιουργήσω τις συνθήκες για να γεννηθεί.

Συχνά εξερευνάς θέματα ταυτότητας, ανήκειν και αφαίρεσης. Ποια προσωπική εμπειρία διαμόρφωσε περισσότερο τον συναισθηματικό τόνο της πρόσφατης δουλειάς σου;

Δημιούργησα τη Δημοκρατία του Kadebostany ως έναν καμβά, μια πλατφόρμα για όλες τις ιδέες μου. Χρησιμοποιώντας σημαίες, σύμβολα και αισθητική εθνικισμού, παίζω και με την ιδέα ότι όλα αυτά είναι, κατά κάποιο τρόπο, αστεία. Σύνορα, χώρες, σημαίες… είναι ανθρώπινες επινοήσεις. Υπάρχουν επειδή κάποτε κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει.

Και σκέφτηκα: γιατί να μη δημιουργήσω τον δικό μου κόσμο; Γιατί να μην ορίσω τους δικούς μου κανόνες, ακριβώς όπως κάποτε εφευρέθηκαν τα έθνη; Το συναρπαστικό είναι ότι οι άνθρωποι το πιστεύουν  συνδέονται με αυτό όπως συνδέονται με πραγματικές χώρες.

Η διαφορά είναι πως η δική μου δημοκρατία είναι καθαρά θετική. Δεν αφορά δύναμη, έλεγχο ή εδαφική διεκδίκηση. Αφορά την τέχνη και τη μουσική. Προσφέρει ένα μέρος για να ονειρεύεσαι χωρίς περιορισμούς. Αυτή η φιλοσοφία διαμόρφωσε βαθιά τον συναισθηματικό τόνο της πρόσφατης δουλειάς μου: η ελευθερία να χτίσω έναν κόσμο και η χαρά του να προσκαλώ άλλους μέσα σε αυτόν.

Σε έναν κόσμο που κυνηγά τα instant hits και τους αλγορίθμους, πώς προστατεύεις την καλλιτεχνική σου ακεραιότητα και το μακροπρόθεσμο όραμά σου;

Πολύ απλά: δεν ακολουθώ κανέναν από αυτούς τους κανόνες. Είμαι εδώ για να φτιάχνω μουσική που αντέχει στον χρόνο. Γι’ αυτό δουλεύω με μια πολύ συγκεκριμένη μεθοδολογία, βασισμένη σε αναλογικό εξοπλισμό. Υπάρχει κάτι χειροποίητο σε αυτή τη διαδικασία, κάτι τεχνουργικό. Αυτό με βοηθά να δημιουργώ κάτι που μπορεί πραγματικά να επιβιώσει.

Δεν με ενδιαφέρουν οι συντομεύσεις ή η επιτυχία του σήμερα. Πηγαίνω πάντα στο 300% του οράματός μου, ανεξαρτήτως κόστους  οικονομικού, συναισθηματικού ή προσωπικού. Αυτή είναι η ασπίδα της ακεραιότητάς μου.

Τι ρόλο παίζει η ευαλωτότητα στη διαδικασία γραφής και παραγωγής;

Για μένα, η δημιουργία απαιτεί απόλυτα καθαρή καρδιά. Πρέπει να φτάσεις σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει καθόλου εγώ όπου είσαι 100% αληθινός. Το ίδιο ισχύει και στη σκηνή: δεν είναι θέμα performance ή προσποίησης, αλλά βαθιάς ειλικρίνειας.

Η ευαλωτότητα ήταν πάντα παρούσα στη δουλειά μου και την αγκαλιάζω πλήρως. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της δημιουργικής διαδικασίας. Προσπαθώ επίσης να μεταδώσω αυτή την φιλοσοφία σε όλους τους συνεργάτες μου. Όταν η καρδιά είναι ανοιχτή, η μουσική ζωντανεύει.

Τι σε εξέπληξε περισσότερο στην εξέλιξή σου ως καλλιτέχνη,κάτι που δεν θα φανταζόσουν ότι θα καθόριζε την πορεία σου;

Το μονοπάτι μου ως καλλιτέχνης το διαμόρφωνα πάντα μόνος μου, ανάλογα με την ψυχική μου κατάσταση κάθε εποχή. Αλλάζει, μετακινείται, εξελίσσεται  αλλά βαθιά μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είμαι το ίδιο παθιασμένος με τη μουσική. Είναι η πυξίδα μου.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ είναι το εξής: πίστευα ότι όσο θα μεγάλωνα, θα έπρεπε να αναθέτω περισσότερα σε άλλους. Να περιστοιχίζομαι από μεγαλύτερες ομάδες, να αφήνω τμήματα της διαδικασίας σε τρίτους. Αλλά συνέβη το αντίθετο.

Όσο εξελίσσομαι, τόσο λιγότερο αναθέτω  και τόσο περισσότερο τα κάνω όλα μόνος μου. Συνεχίζω να μαθαίνω, να εξερευνώ, να βελτιώνομαι. Σήμερα ελέγχω σχεδόν ολόκληρη την αλυσίδα: μουσική, οπτική ταυτότητα, αφήγηση, σύμπαν  τα πάντα.

Αυτό ήταν πραγματικά απροσδόκητο. Νόμιζα ότι η ανάπτυξη θα σήμαινε αναπόφευκτα μεγαλύτερη δομή. Μα όχι. Έγινε ακριβώς το αντίθετο  και το απολαμβάνω.

Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν καλλιτέχνη από οποιαδήποτε εποχή, παρελθόν, παρόν ή μέλλον, ποιος θα ήταν και γιατί;

Είναι δύσκολη ερώτηση για μένα, γιατί ό,τι θέλω να κάνω… ήδη το κάνω. Είμαι ειλικρινά ευτυχισμένος με όσα έχω και με όσα μου φέρνει η ζωή. Δεν είμαι άνθρωπος που ονειρεύεται κάτι καλύτερο ή φαντάζεται παράλληλες πραγματικότητες. Ζω στο παρόν και δημιουργώ.

Φυσικά, θα ήθελα να συνεργαστώ με τους καλύτερους τραγουδιστές και μουσικούς. Αλλά νιώθω ότι ήδη ζω αυτό το όνειρο. Αντί να λαχταράω κάτι από άλλη εποχή, προτιμώ να αγκαλιάζω αυτό που συμβαίνει τώρα και να δημιουργώ την πιο όμορφη μουσική με τους ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο μου.

Ποια αλήθεια για τη δημιουργική σου διαδικασία θα ξάφνιαζε τον κόσμο..ίσως κάτι παράδοξο;

Το πιο απρόσμενο είναι ότι κυκλοφορώ μόνο το 20% όσων δημιουργώ. Οι περισσότερες ιδέες μένουν στον σκληρό μου δίσκο. Είμαι πολύ απαιτητικός με τον εαυτό μου και το φίλτρο ποιότητας είναι εξαιρετικά αυστηρό. Μερικές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ αν πρέπει να είναι τόσο αυστηρό.

Είναι παράδοξο: δημιουργώ ασταμάτητα, αλλά μόνο ένα μικρό μέρος φτάνει στον κόσμο. Αλλά αυτή η πειθαρχία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας.

Ποια είναι η σχέση σου με το ελληνικό κοινό και τι μπορούμε να περιμένουμε από την εμφάνισή σου στο First Club στις 13 Δεκεμβρίου;

Πάντα είμαι απίστευτα χαρούμενος όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Λατρεύω την ενέργεια, τους ανθρώπους, τη χώρα. Υπάρχει μια μοναδική αύρα εδώ με την οποία συνδέομαι αμέσως. Για το live στο Fuzz Club ετοιμάζω κάτι ολοκαίνουργιο, σχεδόν σαν ταινία και όχι σαν κλασική συναυλία. Με νέες φωνές, νέους performers, βιολιά, κιθάρα, μαντολίνο, πνευστά, κι εγώ στα modular synthesizers. Είναι μια παράσταση που αντικατοπτρίζει απόλυτα το πού βρίσκομαι σήμερα, στην «Outsider» εποχή.

Θα παρουσιάσω τις κλασικές επιτυχίες των Kadebostany αλλά και νέο υλικό από το The Outsider, όλα επαναπροσδιορισμένα με αυτή τη νέα ενέργεια και ανυπομονώ γι’ αυτό. Έχω την τύχη να περιστοιχίζομαι από τους καλύτερους performers και vocalists.

Και θα υπάρχει και ένας πολύ ξεχωριστός καλεσμένος: ο Alex Sid. Μακροχρόνιος συνεργάτης μου στη Δημοκρατία του Kadebostany, Έλληνας, φανταστικός τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης. Η παρουσία του με ενθουσιάζει πραγματικά φέρνει μια ενέργεια και ένα ταλέντο που θα κάνει τη βραδιά μοναδική.

Η συνέντευξη στα Αγγλικά, με λόγια όπως ακριβώς τα διατύπωσε ο ίδιος

Kadebostany has always felt like a world of its own. What is the emotional orphilosophical core that holds this world together for you as its creator?
It’s actually quite simple. My driving force has always been to create the most beautiful music I possibly can and above all, to please myself. I write for me first. If the music then resonates with a larger audience, I’m happy, but that never changes the love I have for the piece I created.
I’m also extremely demanding with myself. I’m tough to satisfy, which pushes me to dig deeper, refine everything, and chase a sense of beauty and truth that feels unmistakably “Kadebostany.” That pursuit of emotional perfection, honesty, and self- fulfillment is really the philosophical core that holds the Republic of Kadebostany together.

Your productions are known for their cinematic quality. When you compose, do you think in image, stories, or pure sound?
For me, the plot is actually quite simple. In a song, you have somewhere between two and four minutes to captivate people and tell them a story. And the only tools you truly have are sounds and words. Everything I do in the studio is about using those tools to create a narrative that pulls listeners into a world.
It’s always a mix of hard work and a kind of magic. I rely heavily on my process, showing up, experimenting, refining, and then I wait for that moment when something special appears. And when the magic finally comes, my only job is not to ruin it but to shape it into a song.

You’ve collaborated with many different vocalists over the years. What qualities do you look for in a voice before inviting it into your universe?
I’m always drawn to people who have lived, people whose voices carry character, depth, and a sense of their own story. Most of the time, it’s artists who have gone through particular, sometimes difficult experiences. I look for voices that feel a little fragile or broken, yet still offer a sense of hope. That contrast is incredibly powerful to me.
And just as important, the person behind the voice has to be a good human being. Creating music requires spending time together, sharing emotions, and building trust.
It’s much easier and much more inspiring to create when the vibe is good and the person is genuine.

How do you navigate the tension between experimentation and accessibility, between artistic daring and audience connection?Honestly, I don’t really think about that tension. I simply do what I want. I created the Republic of Kadebostany precisely to give myself total freedom. I’m not here to please anyone, and I don’t care about the so-called business rules. To me, most of that is nonsense.
I see myself as an artist, not a marketer. And the biggest difference between commercial people, sellers, strategists, marketing, and artists is that artists follow a vision, even when that vision isn’t immediately understandable to everyone. That’s how I see the creative act: you pursue the idea that feels true, no matter what.
But once the piece is created, once the song, the album, or the show exists, then I shift into propaganda mode. At that point, I do want everyone to hear it, to see it, to experience it. The freedom is in the creation. The ambition is in sharing it with the world.

There is a sense of elegance and minimalism in your arrangements. What draws you to this aesthetic and how do you keep it fresh?
I’ve always believed that less is more. I try to express the maximum emotion and storytelling with the minimum amount of sounds. That’s been my guiding principle from the very beginning. There’s something incredibly powerful about stripping everything down to its essence.
To keep things fresh, I love collaborating with different people. It brings new energy and unexpected ideas. I also like to impose rules on myself in the studio. For example, for a particular album, I might decide to use only certain types of sounds and forbid myself from using others. These self-imposed limitations force me to be more inventive.
In the end, my creative process is always a balance between freedom and constraint. That tension is what keeps the minimalism elegant, alive, and evolving.
Your live performances feel almost like rituals. What elements do you consider essential when designing a show that becomes an immersive experience?
For me, the essential element is the desire to bring people fully into my world. I take the live experience very seriously, because I believe it’s one of the very few places where you can be truly, completely free as an artist.
My goal on stage is twofold: to give people what they came for, but also to offer them something they never expected to love, something surprising, emotional, maybe even strange at first, but that ultimately resonates deeply. That’s the challenge I set for myself every night.
Creating an immersive show is about guiding the audience into a universe they didn’t
know they wanted to enter and making them feel at home once they’re inside.

If we could observe you during the first hour of creating a new track, what would we see? Chaos, structure, instinct, or something else entirely?
You would definitely see something extremely chaotic and messy. The first hour is all about setting things up, almost like preparing the room to welcome the magic. I rely heavily on that magic, on hazard, on the unknown, because I truly believe no one knows how to create a great song. There are no rules.
The only constant is showing up and working, day after day, until the magic appears. My job in that first hour is simply to create the conditions for it to arrive.

You often explore themes of identity, belonging, and abstraction. Which personal experience most shaped the emotional tone of your recent work?
I created the Republic of Kadebostany as a kind of canvas, a platform for all my ideas. By using flags, symbols, and the aesthetics of nationalism, I’m also playing with the idea that all of this is, in a way, a joke. Borders, countries, flags… these are all human inventions. They exist because people once decided they should.
So I thought: why can’t I create my own world? Why can’t I set my own rules, the same way nations were invented in the past? And the fascinating thing is that people actually believe in it; they connect to it just like they connect to real countries.
The difference is that my republic is purely positive. It’s not about power, territory, or control. It’s about art and music, about giving people a place to dream and to belong without limitations. That mindset deeply shaped the emotional tone of my recent work: the freedom to create a world, and the joy of inviting others into it.

In a world obsessed with instant hits and algorithms, how do you protect your creative integrity and long-term artistic vision?
I simply don’t follow any of those rules. I’m here to make music that lasts. That’s also why I work with a very specific methodology built around analog equipment. There’s an artisanal, handcrafted process to it. That approach helps me create something that can truly stand the test of time.
I’m not interested in shortcuts or short-term success. I always go 300% into my vision, no matter the financial, emotional, or personal cost. That’s how I protect my integrity: by committing fully to what I believe in, even when the world moves in the opposite direction.

What role does vulnerability play in your songwriting and production process?
For me, creating requires a completely pure heart. You have to reach a place where there is no ego involved, where you’re 100% real. It’s the same on stage. It’s not about performing or pretending; it’s about digging into your deepest feelings and offering them honestly to the audience.
Vulnerability has always been present in my work, and I embrace it fully. It’s one of the most important elements of my creative process. I also try to pass that mindset on to everyone in Kadebostany, all the performers, all the collaborators. Because when the heart is open, the music becomes alive.

What has surprised you the most in your evolution as an artist, something you never would have imagined would define your path?
My evolution as an artist is something I’ve always shaped myself, depending on my state of mind at each moment. It changes, it shifts, but deep down nothing has truly changed. I’m still just as passionate about music. It remains my main goal, my compass.
What surprised me the most is something completely unexpected. As I grew, I thought I would have to delegate more and more, surround myself with bigger teams, and let others handle parts of the process. But the opposite happened. The more I progress, the less I delegate, and the more I do things myself. I keep learning, exploring, improving. Today, I control almost the entire chain: the music, the visuals, the storytelling, the universe, everything.
And that was truly unexpected, because I always believed that growth would naturally push me toward a larger structure. But no. On the contrary, I’ve become even more involved in the heart of every creation. And I love it.

If you could collaborate with an artist from any era, past, present, or future, who would it be and why?
It’s a difficult question for me, because everything I want to do, I’m already doing. I’m genuinely happy with what I have and with what life brings me every day. I’m not the kind of person who dreams about something better or fantasizes about alternate realities. I’m much more focused on action, on creating, on living the present fully.
Of course, I would love to collaborate with the best vocalists and musicians. But the truth is, I feel like I’m already doing that. I’m already living that dream. Instead of longing for something from another era, I prefer to embrace what’s happening now and make the most beautiful music possible with the people who cross my path.

What is one truth about your creative process that people might find unexpected or even paradoxical?

One surprising truth is that I only release about 20% of what I create. Most of my ideas stay on my hard drive. I’m extremely demanding with myself, and my quality control is very high. Sometimes I even wonder if it should be this way.
It’s a bit paradoxical because I create constantly, yet only a small part of it ever reaches the world. But for me, that discipline is part of the process.

What is your relationship with the Greek audience and what can we expect from your performance at First Club on December 13th?
I’ve always been incredibly happy to spend time in Greece. I love the vibe, the people, and the country itself. There’s a special energy here that I connect with immediately. For the show at Fuzz Club, I’m preparing something completely new, almost like a film rather than a traditional concert. There will be new vocalists, new performers, violins, guitar, mandolin, a horn section, and myself on modular synthesizers. It’s a show that
truly represents where I am right now, in this Outsider era.
I’ll perform the classic Kadebostany songs as well as new music from The Outsider album, all reimagined with this fresh spirit that I’m very excited about. I’m lucky to be surrounded by the best performers and the best vocalists, and I can’t wait to bring this new world to you and perform it live in Greece.
There will also be a very special guest joining us: Alex Sid. He’s a longtime collaborator of mine within the Republic of Kadebostany. He’s Greek, a fantastic singer, musician, and composer. Having him as a very special guest makes me genuinely excited. He brings an energy and talent that will make the show even more unique.