Για άλλη μια χρονιά, τα πιο λαμπερά βραβεία έριξαν αυλαία. Ήταν όμως τόσο λαμπερά;
Ας τα πάρουμε από την αρχή…Τα ΄Οσκαρ ίσως είναι η πιο επίσημη, η πιο λαμπερή, η πιο χρυσοποίκιλτη απονομή βραβείων της χρονιάς. Έλα, παραδέξου το ακόμα και μην είσαι φαν του θεσμού, όταν βγουν οι υποψηφιότητες ΄ θα κάνεις ένα κόπο για τις «χαζέψεις». Ή μάλλον, όταν πας σινεμά, αν δεις ότι κάποια ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ, σκέφτεσαι : χμμμ…Όσκαρ…μήπως να τη δω; Αυτό γίνεται γιατί απλά γνωρίζεις ότι τα Όσκαρ, όπως και να το κάνουμε είναι «ΤΑ ΟΣΚΑΡ».
Δεν ξέρω αν είσαι από αυτούς τους σκληροπυρηνικούς, που βάζεις οδοντογλυφίδες στα μάτια ώστε να ξενυχτίσεις όλο το βράδυ να τα δεις live. Αν με ρωτάς, τα τελευταία 5 χρόνια, το θέλει το ξενύχτι του.. ο οργανισμός μου. Έτσι και φέτος λοιπόν, κάθισα να τα δω τα άγρια χαράματα. Έξω να φυσάει χωρίς έλεος και εγώ αγκαλιά με το πάπλωμα, να παρακαλάω μην πέσει το ρεύμα και χάσω τους λαμπερούς σταρς.
Η ώρα 3 το πρωί…το show ξεκινάει… Επιτέλους(!) λέω, η έναρξη εντυπωσιακή. Queen on stage! Μετά από πολλά χρόνια, το μυθικό συγκρότημα και πάλι live, με άλλον front man αλλά οκ. Ανατριχίλα στο κλείσιμο του act που στις οθόνες εμφανίζεται ο Fredie Mercoury. Στη σκηνή τρεις κυρίες..κωμικοί (ίσως)… Ααααχ που είναι ο εντυπωσιακός πρόλογος του παρουσιαστή. Καλές και αυτές δεν λέω αλλά κάτι έλειπε. Και να σου, το πρώτο βραβείο. Β γυναικείος ρόλος. And the Oscar goes to… Regina King για την ταινία : Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει. Και λίγη η συγκίνηση, λίγο η ζέστη του L.A., λίγο τα λόγια του παπά…πάει η πρώτη απονομή. Και τότε ξεκινάει το μαρτύριο….
Η βραδιά προχωράει και εγώ αρχίζω και κάπου βαριέμαι, κάπου νυστάζω. « Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Εγώ τόσα χρόνια αντέχω», σκέφτομαι. Και τελικά τι συνέβη; Κοιμήθηκα! Απίστευτο. Κοιμήθηκα στα Όσκαρ. Και κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι λογικό ήταν αφού ήταν ξημερώματα. Ξημερώματα λοιπόν, έδωσα δικαιώματα ότι δεν αντέχω να δω τα Όσκαρ και ο λόγος; Φέτος τα Όσκαρ ήταν σούπερ βαρετά, άχρωμα, άνευρα και χωρίς λάμψη. Οι υποψηφιότητες μέτριες και όπως είπε μια πολύ σοφή φίλη, η αίγλη χάθηκε. Κάποια στιγμή ξύπνησα όταν κάπου βαθιά άκουσα το “Shallow”. Τελικά έμαθα ότι ήταν η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς. Πάλι η ίδια σοφή φίλη είπε : όταν σε βραβεία ταινιών το πιο όμορφο θέαμα είναι το τραγούδι της χρονιάς τότε…υπάρχει πρόβλημα. Και αν με ρωτάς, έχει δίκιο.
Σήμερα το μεσημέρι, τα ξαναείδα ή μάλλον τα είδα ολόκληρα για πρώτη φορά. Τίποτα το σπουδαίο τελικά. Προσωπικές αγαπημένες στιγμές:
- Η έναρξη με τους Queen
- Ο ευχαριστήριος λόγος της Lady Gaga
- Η συγκίνηση και τα λόγια της Olivia Colman όταν πήρε το βραβείο του Α γυναικείου ρόλου. Ναι σίγουρα, συγκινούμαι περισσότερο επειδή είναι η πρωταγωνίστρια του Λάνθιμου αλλά με συγκινεί και σαν άνθρωπος για τη ζωή της.
Και για να κλείσουμε, φέτος μου έλειψε η αγωνία να δω ποιος πήρε τι. Μου έλειψε φέτος, αυτό το «δίλημμα», να μην ξέρω που να δώσω τα «δικά» μου ‘Οσκαρ, στην δική μου προσωπική λίστα. Μου έλειψε να χαρώ ή να τσαντιστώ με τους νικητές. Αντίδρασή μου; «Ε εντάξει».
photos:oscar.go.com, imdb.com
