Συνέντευξη με το γλύπτη και σκηνογράφο Τάσο Αμπατζή

Ο “Δισκοβόλος” το γλυπτό άγαλμα στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες του 1969 ήταν το πρώτο του έργο και ο προπομπός μιας λαμπρής πορείας. Ακολούθησαν συμμετοχές σε μεγάλες παραγωγές της Ε.Ρ.Τ. (“Παιχνίδια χωρίς σύνορα” και παιδικά), καρναβάλια, διακοσμήσεις εορτών σε Δήμους, Μουσεία, Εκθεσιακά κέντρα και τηλεοπτικά σήριαλ. Εκείνο όμως που υπογραμμίζει την πορεία του Τάσου Αμπατζή ως καλλιτέχνη είναι πέρα από τις εκτελέσεις σκηνικών του Ελεύθερου Θεάτρου από την Αρχαία Τραγωδία σε Ηρώδειο και Επίδαυρο, η αδιάκοπη συνεργασία του από το 1972 έως και σήμερα με την Εθνική Λυρική Σκηνή δημιουργώντας σκηνικά με γλυπτική-ζωγραφική, φροντιστηριακά είδη σκηνής, αξεσουάρ κοστουμιών, μάσκα και πλαστική μακέτα.

Μια δημιουργική πορεία 50 χρόνων που φέτος επισφραγίζεται μέσω της έκθεσής του “Μάσκες” στο A Liar Man που θα τελειώσει στα τέλη του μήνα. Είναι μεγάλη μας χαρά να υποδεχόμαστε στο The Look.Gr τον εξαιρετικό δημιουργό Τάσο Αμπατζή.

«Μάσκες» ονομάζεται η έκθεση σας που θα διαρκέσει ως τις 27 Φεβρουαρίου στο A Liar Man. Πως αισθάνεστε για αυτό το γεγονός;

Χαρούμενος που προβάλουν τη δουλειά μου και δίπλα χαρούμενος που έχει ανταπόκριση.

Υπήρξαν τυχόν δυσκολίες μέχρι το τελικό στάδιο της εν λόγω έκθεσης;

Καμία δυσκολία για τις δουλειές μου, τις οργανώνω σωστά .

Στα σχεδόν 50 χρόνια δημιουργίας ποιες είναι οι 5 πιο δυνατές στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σας;

Από την κατασκευή των σκηνικών στο Ηρώδειο με μεγάλες παραγωγές, σκηνοθέτες και σκηνογράφους ξένους, με τον Νικόλα Γεωργιάδη καθηγητή σκηνογραφίας στην Αγγλία, τον Νίκο Πετρόπουλο, τον Γιώργο Πάτσα, καθώς και η δημιουργία των αρχείων του Κράτους. Μια τεράστια κατασκευή, απεικόνιση του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ένα γλυπτό 100 τετραγωνικών μέτρων. Τα “Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα” από την ΕΡΤ1, το σήριαλ “Η λίμνη των στεναγμών” που ήταν όλο γλυπτά πάνω σε σκηνικά εποχής, καθώς και η έκθεση με τα ελληνικά προϊόντα στο Λονδίνο επί Μελίνας Μερκούρη.

Η συνεργασία σας με την Εθνική Λυρική Σκηνή μετρά πολλά χρόνια. Υπήρξαν στιγμές που να νιώσατε παγιδευμένος ή το κλίμα μιας παράστασης λόγω αστάθμητων δυσχερειών να λειτουργούσε αρνητικά;

Δουλειές που γίνανε στο παραπέντε και παρόλα αυτά ανταπεξήλθα αξιοπρεπώς και δεύτερον μία δύσκολη και στενάχωρη στιγμή για μένα ήταν η φωτιά στο θέατρο Καρέζη που κατέστρεψε το σκηνικό. Αναγκάστηκα να το κάνω από την αρχή και για άλλη μία φορά κατάφερα να είναι έτοιμο ξανά στην ώρα του.

Από τη στιγμή της έμπνευσης ως το τελικό αποτέλεσμα, ποια είναι τα στάδια που ακολουθείτε στην κατασκευή μιας μάσκας;

Ξεκινώ με βάση το χασοπόχαρτο, τη γάζα και το γύψο. Κατόπιν στολίζω και διακοσμώ με διάφορα υλικά, χαρτόνια, δέρματα και φτερά, καθώς και με μια παλέτα χρωμάτων. Κατασκευάζω μάσκες μοναδικές για πρωταγωνιστές της όπερας, τραγωδίας και μπαλαρίνες. Εκμαγεία πρωταγωνιστών μεγάλων παραστάσεων και μισά-πρόσωπα μάσκες για παραστάσεις μπαλέτου. Το πρόπλασμα πλάθεται από πηλό, μεταφέρεται στο γύψινο καλούπι από το οποίο γεννήθηκαν οι μάσκες της έκθεσης.

Αλήθεια, αλληγορικά μιλώντας, πόση ασφάλεια και πόση επικινδυνότητα μπορεί να κρύβει μια μάσκα;

Οι μάσκες μου είναι επί το πλείστον θεατρικές και η επικινδυνότητα και η ασφάλεια είναι υποθετικές και βγαίνει μέσα από τις παραστάσεις.

«Οι ζωές μας ένας χορός μεταμφιεσμένος», παραφράζοντας τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Guston Leroux. Η μεταμφίεση, ως έννοια που υπάρχει έκδηλη στο φυσικό περιβάλλον, κατά πόσο συνάδει με τη φύση του ανθρώπου;

Μέσω της μεταμφίεσης ο άνθρωπος προσπαθεί να εξωτερικεύσει και να διακωμωδήσει την καθημερινή πίεση να βγάλει από μέσα του το παιδί που κρύβει και να περάσει μηνύματα που δύσκολα εκφράζονται με το λόγο.

Επιστρέφοντας στην έκθεση «Μάσκες», τι θα θέλατε πρωτίστως να εισπράξει ο θεατής από αυτή την έκθεση;

Θα ήθελα να εισπράξει και να αναγνωρίσει την αγάπη μου για την τέχνη.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ο μεγαλύτερος φόβος μου θα ήταν να μην αναγνωριστεί η δουλειά μου πράγμα που δεν συνέβη και αυτό φάνηκε από την πρώτη μέρα της έκθεσης στο A Liar Man.